Woda nadal miarowo kapała na posadzkę. Z oddali słychać było
szumiące, niezidentyfikowane brzmienia. Ale czy na pewno było je słychać? Czy to tylko umysł nie umiejący przyzwyczaić się do klaustrofobicznej, głuchej ciszy tworzył w twojej głowie jakikolwiek dźwięk? A może była to pulsująca w głowie krew lub bicie twojego własnego serca? [/font]
Dźwięk łamanej zapałki zabrzmiał niemalże głośno. Miałaś wrażenie, iż dudniąc odbił się od kamiennych ścian. Lekki blask sączący się od ciebie oświetlał delikatnie twoje dłonie, ale nic poza tym. Jego zasięg był minimalny.
Badając ostrożnie otoczenie wokół siebie czułaś naokoło tylko kamienne, wilgotne ściany. Przez krótką chwilę pod palcami poczułaś też szorstki metal, kłódkę. Gdybyś nie spanikowała, wyczułabyś, że jest to fragment metalowej, dużej kraty, naprzeciwko ściany, pod którą się obudziłaś. Brama? Ty jednak usiadłaś zrozpaczona. Zostałaś uprowadzona z pokoju? Czy sama wyszłaś? A może tak naprawdę nigdy nie byłaś w tej karczmie?
Zawołałaś w ciemną próżnię, lecz odpowiedziało ci tylko twoje własne echo. Nagle usłyszałaś cichy pisk, rozpoznałaś, że to szczur przebiegający nieopodal. Ale oprócz tego z każdym jego ruchem, rozlegało się coś dzwoniącego. Zwierzątko powoli podeszło do krat.
Teraz przede wszystkim musisz opanować przerażenie.
Kamienna podłoga była zimna i wilgotna. Mimo to nie przedsięwziąłeś żadnych działań, próbując w skupieniu ocenić sytuację, w której się znalazłeś. Na tyle, na ile pamiętałeś i byłeś w stanie, pulsujący ból głowy dawał się we znaki. Przynajmniej jednak znalazłeś jego źródło. W głowie przemykały ci obrazy ostatnich wspomnień. Czy zostałeś pokonany przez bandytów? Wzięty do niewoli? A może zdradzony? Nie znałeś wszakże dobrze rekrutów, których wziąłeś, chcąc dać im szansę na wykazanie się w boju. Gdy o tym myślałeś w twojej głowie rozległ się głos. Wołanie? Odkrzyknąłeś, ale odpowiedziała ci tylko cisza. Czyżbyś słyszał głosy w głowie*? Ta rana może być gorsza niż wygląda.
Twoją uwagę zwróciły drewniane drzwi, wyglądające na niemalże całkowicie spróchniałe.
Pobudka nie była miła. Zimna woda, która przy kacu bywa zbawieniem, tym razem spowodowała u ciebie dziwny niepokój, przez który z trudem zmusiłeś się do otwarcia oczu. Twarde posłanie. Dlaczego w tej przeklętej karczmie są tak twarde posłania? I czemu jest tak zimno? Mimo ogólnego rozbicia dotarło do ciebie jednak przeczucie, iż nie jesteś w karczmie. W takim razie gdzie jesteś? Próbowałeś przypomnieć sobie skrawki ostatnich wspomnień. Omawiałeś kolejne zlecenie. Tak naprawdę niewiele z niego teraz pamiętasz, szybko bowiem zaczęła towarzyszyć ci butelka twojego ulubionego alkoholu. Próbowałeś przypomnieć sobie jednak szczegóły zlecenia. Nic ciekawego, rutynowe zadanie. A może jednak nie? Wszak jesteś teraz tutaj. Czy to przez alkohol? Nieuwagę? A może tak naprawdę spotkałeś się z kimś, kto miał zlecenie... ale na ciebie? Pragnienie... i ten miarowy dźwięk nie dawały ci jednak spokojnie myśleć. Należało coś z tym zrobić.
Obudziłaś się, trzęsąc z zimna. Ciało przyzwyczajone do ciężkiej zbroi, chroniącej przed niemalże wszystkim niezbyt dobrze znosiło chłód panujący w celi. Wstałaś i poczułaś nieprzyjemne wirowanie w głowie. Oparłaś się ręką o wilgotną ścianę i rozejrzałaś. Niewiele widziałaś, wokół panowała bowiem ciemność. Po dłuższej chwili oczy przyzwyczaiły się lekko do ciemności, tylko na tyle, na ile mogły. Ściany. Zakratowane drzwi zamykane na wielką kłódkę. Sytuacja nie wyglądała dobrze...
Zamyśliłaś się. Poszukiwania ojca zajmowały większą część twojego czasu. W zasadzie, nie licząc pracy dla Serafinów, ostatnio robiłaś niemalże wyłącznie to. Poruszyłaś wiele kontaktów, pociągałaś za wiele sznurków. Praca dla straży daje bowiem możliwości. Twoje wysiłki były jednak na razie bezskuteczne. A może nie?
Twoja obecna sytuacja może wskazywać na kilka możliwości. Bycie Serafinem ma swoje plusy, ma też jednak minusy. Nie jest trudno narobić sobie wrogów. Czy to jeden z nich umieścił cię tutaj? Kto? Czemu i co ma na celu? A może to w swoich poszukiwaniach ojca posunęłaś się zbyt daleko, na tyle daleko, że komuś zaczęło to przeszkadzać. A może... ojciec wcale nie chce zostać znaleziony? Wyziębione, słabe ciało przywróciło jednak twe myśli do rzeczywistości.
Ból stawał się nie do zniesienia, niemalże wymusił na tobie wstanie z podłogi. Blask sączący się od ciebie dawał lekką poświatę, tylko na tyle, by zorientować się, że jesteś w małej, ciemnej, kamiennej celi. Widziałaś tylko ściany tuż obok ciebie, nic więcej.
W głowie czułaś totalną pustkę. Chciałaś przywołać jakieś wspomnienie, skrawek, który ułatwiłby ci zrozumienie twojej sytuacji, jednak bezskutecznie. Czy taka wiedza by pomogła? Być może w tym momencie nie, ale kto wie, co czeka cię dalej. Dalej. To słowo dudniło chwilę w twojej głowie, zagłuszone jednak przez ciche głosy. Odkrzyknęłaś, lecz odpowiedziała ci cisza. Zaczęłaś zastanawiać się, czy rzeczywiście coś słyszałaś, czy tylko ci się wydawało. A może to powracające wspomnienia? Popiłaś łyk ze znalezionej mikstury, by opanować drżące ręce. Piersiówka była lekka, domyśliłaś się zatem, iż mikstury* nie zostało wiele. Należało jej zatem używać rozważnie.
Dalej. Należało zadbać o to, by móc się dowiedzieć, co jest dalej od miejsca, w którym teraz jesteś. Wspomnienia... może same nadejdą.
Gdy podeszłaś bliżej kraty naprzeciwko zobaczyłaś jednak, że brakuje jej kawałka tuż przy suficie. Uniosłaś dłoń jak najbliżej i dostrzegłaś hak po drugiej stronie.
Pisk szczura zafundował ci szybką, acz bardzo nieprzyjemną pobudkę. Przebudziłaś się z krzykiem i poderwałaś na równe nogi. Nagły dźwięk spłoszył gryzonia, który zniknął w ciemnościach. Twoich kolejnym odruchem było szybkie, pobieżne zbadanie celi, w której się znalazłaś. Nierozważne, to należy przyznać. Nie zwracając większej uwagi na ból dotykałaś wszystkiego, co znalazło się w zasięgu twoich rąk. Wyczułaś kamienne ściany, zimną posadzkę, zakratowane drzwi. Dreptałaś po pomieszczeniu szybkim krokiem, w zupełnych ciemnościach. Nie zastanawiałaś się wiele nad okolicznościami, które mogły sprowadzić cię w to miejsce.
Dotknięcie ściany w jednym miejscu uruchomiło cichy mechanizm, który cicho szczęknął. Płytka odsunęła się skrzypiąc cicho i twoim oczom ukazał się przewód, dzięki któremu zamierzałaś wyjść*.
Gdy otworzyłeś oczy przez chwilę zastanawiałeś się, czy obudził cię tylko głód i ssący żołądek, czy może echo burczenia w twoim brzuchu, które dziwnie odbijało się po korytarzu. Tak czy owak podniosłeś się, chcąc szybko zaspokoić pragnienie zjedzenia sycącego posiłku i wpół śnie zderzyłeś się z zakratowanymi drzwiami. To skutecznie cię rozbudziło. Zdezorientowany rozejrzałeś się wokół, jednak otaczała cię nieprzenikniona ciemność. Zamiast oczekiwanego zapachu gotującego się obiadu, czułeś tylko zapach stęchlizny, brudu i wilgoci. I prochu strzelniczego całkiem blisko ciebie.
Dlaczego nic nie pamiętasz? Znając swoje zamiłowanie do jedzenia, pomyślałeś mimochodem, że to pewnie coś z tym związanego... zjadłeś coś trującego i teraz masz zwidy. Albo ciężkostrawnego i masz koszmary. A może zostałeś otruty?
Krótkie zderzenie z kratami dało ci odczuć, że dolny ich kawałek lekko się chwieje. Nie na tyle jednak, by go oderwać.
Tak czy owak głód powoli stawał się nie do zniesienia.
[Wznosiłaś toast za wygraną. Przechyliłaś lekko kieliszek i trochę zawartości wyleciało na twoją głowę. Rozchlapało się z plaśnięciem o czoło, a wszyscy, włącznie z tobą wybuchnęli śmiechem. Pomyślałaś, że to zabawne, zwłaszcza, że zawartość wciąż ciurkiem leciała na twoją głowę. Sporo się mieści w tym kieliszku... Przebudziłaś się, przetarłaś czoło i otworzyłaś oczy. Ciemność i ból głowy szybko rozwiały miłe wspomnienia ze snu. Odetchnęłaś lekko, gdy wyczułaś swoją zapalniczkę. Mały promyczek pomógł ci się zorientować w obecnej sytuacji, tak bardzo różnej od ostatnich wspomnień. Kamienna cela. Chłód i kapiąca w kilku miejscach woda. Jak się tu znalazłaś? Wspomnień nie było wiele, zawody, wygrana, świętowanie. Jak się to ma do twojej obecnej sytuacji? Czy ten jeden toast przerodził się w kilka i dlatego nie pamiętasz co się stało? Przed oczami przeleciały ci niezadowolone twarze osób, których pokonałaś, zdobywając wyższy wynik. Czy swoimi osiągnięciami ugodziłaś w czyjąś dumę?
Rozmyślając, skierowałaś swoje oczy ku drzwiom i ze zdumieniem spostrzegłaś, że to, co na początku wzięłaś za kłódkę, było tylko małym, wetkniętym patyczkiem.
Rozglądając się, mrużąc oczy i próbując dostrzec cokolwiek w tej totalnej ciemności, poczułeś niejako pewnego rodzaju ulgę. Potrafiłeś chociaż jako tako wyjaśnić sobie obecną sytuację, skąd się tu wziąłeś. Przynajmniej tak ci się wydawało. Gdy jednak zacząłeś się bardziej nad tym zastanawiać w twojej głowie tylko przybywało coraz więcej pytań. Kim byli napastnicy? Czego chcieli? Chodziło im o twoje badania? Czy o ciebie?
Na krótką chwilę przerwałeś rozmyślania, wyczuwszy flakonik. Gdy nim potrząsnąłeś, delikatny blask oświetlił lekko pomieszczenie. Widok tuż przed tobą sprawił, iż z twojego gardła wydobył się prawie okrzyk radości. Drzwi były lekko uchylone*.
przy próbie otwarcia zorientujesz się jednak, że blokuje je z drugiej strony coś ciężkiego
Sen był taki dobry. Czułaś się odprężona, bezpieczna i niemalże szczęśliwa. Niemalże, ponieważ podświadomie czułaś dziwny, narastający niepokój. Ta dziwna powtarzalność, przebijający się przez sen dźwięk... Mistrz ze snu spojrzał na ciebie wzrokiem pełnym strachu i otworzył usta*, chcąc cię przed czymś ostrzec... Otworzyłaś oczy i zorientowałaś się, że wokół ciebie panuje nieprzenikniona ciemność. Ale tylko do momentu, gdy wstałaś, wtedy bowiem nagły, lecz delikatny poblask nakreślił otoczeniu jakąkolwiek formę, oświetlając kawałek kamiennej podłogi. Podniosłaś szybko swój kwiat i patrząc na jego delikatne, uspokajające światło, przypominałaś sobie swoje ostatnie wspomnienia.
Informacja o śmierci twojego mistrza była dla ciebie niczym uderzenie w twarz. Nie mogłaś sobie jednak teraz przypomnieć co tak naprawdę było dalej. Oblicze owego popielca wydawała się teraz rozmazane, niechętnie stwierdziłaś nie potrafiłabyś go rozpoznać. Pamiętasz tylko, że poszłaś za nim. Ale dokąd? Czy rzeczywiście prowadził cię do mistrza? Czy to była pułapka?
Nie miałaś jednak czasu na dalsze myśli, usłyszałaś bowiem kroki nieopodal. Ciężkie, miarowe. Tylko kroki, żadnego oddechu, nic więcej, mimo zupełnej ciszy. Kroki zbliżyły się,szczęknął zamek w drzwiach. Musiałaś zdecydować co zrobić.
Ciemność cię nie przerażała, nierzadko twierdziłeś, że była ci przyjazna. W wielu sytuacjach ratowała życie, dając schronienie lub służąc za pułapkę. Nie poczułeś więc strachu budząc się w totalnych ciemnościach. Dziwiła cię jedynie ta cisza, ale z drugiej wydawało ci się, że słyszysz jakiś dźwięk. Po chwili nasłuchiwania nie byłeś jednak pewien co tak naprawdę słyszysz. Czy to coś z oddali, bicie twojego serca, a może po prostu twój oddech?
Skupiłeś się jednak na rozeznaniu się w swojej sytuacji. Znalezione pudełko z kilkoma wypalonymi zapałkami pozwoliło ci określić położenie. Tak, to dawało jakąś otuchę, jednakże nie mogłeś pozbyć się myśli, że ta wiedza nie zda ci się na nic, jeśli nie wydostaniesz się z tej małej klitki. Jak w ogóle się tu znalazłeś? Wyszedłeś z siedziby Bractwa tylko na chwilę, odetchnąć świeżym powietrzem. Udałeś się w swoje ulubione miejsce i... nic więcej nie pamiętasz. Zacząłeś przeszukiwać pamięć, zastanawiając się kto z dawnych wrogów mógł cię zaatakować. A może twoja obecność tu jest przypadkowa? Nie znalazłeś odpowiedzi.
Twoje oczy, przyzwyczajone już trochę do ciemności, dostrzegły, że zakratowane drzwi, które uprzednio uznałeś za zamknięte, są lekko uchylone. Z drugiej strony jednak z łatwością mogłeś dostać się do dziury w sklepieniu celi, wspinając się raptem po kilku głazach i gruzowisku.
Nie poczułeś się zagrożony, ani zaniepokojony otoczeniem, w którym się obudziłeś. Zasnąłeś w ciemnej, wilgotnej jaskini, obudziłeś się w takim samym miejscu. A tak przynajmniej myślałeś. Początkowo nie przeszkadzało ci nawet coraz bardziej doskwierające zimno, jednak zbierającą się pod tobą wodę ciężko było ignorować. Wody przybywało, zakrywała już całą posadzkę. Przy kolejnym oddechu wciągnąłeś jej nawet trochę do nosa. Prychnąłeś i w tym momencie do twoich nozdrzy doleciał zapach przypominający zapach mięsa.
Ten głód... od ostatniego posiłku minęło już trochę czasu.
Rana na twojej głowie bolała sama w sobie, a każde jej dotknięcie sprawiało dodatkowy ból. Mimo tego, po krótkiej chwili uświadomiłaś sobie, że krew, która na początku cię zaniepokoiła jest już zaschnięta. Oczy bardzo powoli przyzwyczajały się do panującej ciemności, więc zaczęłaś chodzić w totalnych ciemnościach. Nie musiałaś zrobić jednak nawet jednego kroku, by instynktownie wyczuć, że cela jest mała, a od kolejnego pomieszczenia oddziela cię kawał krat. Pręty nie były jednak szczególnie solidne, nie dałabyś jednak rady bez pomocy nic z nimi zrobić. Kawałek dalej wyczułaś linę. Gdy pochyliłaś się, by ją podnieść, oparłaś się druga ręką o podłogę, trafiłaś jednak na niewielką kałużę, w którą uderzały krople wody - jedyny dźwięk, jaki słyszałaś.
Zastanawiając się jak się tu znalazłaś, a przede wszystkim - co robiłaś wcześniej, jedną ręką bezwiednie oplatałaś sobie linę wokół dłoni, zaś palcami drugiej brodziłaś w kałuży.
