Wśród jaskini znajdujących się w Loży Niedźwiedzicy w Hoelbrak, zamieszkiwało wielu nornów. Czy to były pomniejsze loże czy też namioty, wnętrze tętniło życiem. Zaś wśród tego kompleksu, poza ciemną pieczarą stała niewielka loża.
Dom w którym przyszło mieszkać młodemu nornowi, jest jego domem rodzinnym albowiem to właśnie tam on się urodził, tam dorastał i był wychowywany przez swoich rodziców szamanów.
Kiedy jego rodziciele odeszli do Mgieł, ów domostwo zastało już tylko jednego gospodarza który powraca od czasu do czasu tak jak każdy, aby wypocząć i odnowić siły.
W zasadzie z zewnątrz wygląda jak każda inna budowla nornów które można spotkać we wszystkich zakątkach Dreszczogór. Wszystko oczywiście w większej skali w porównaniu do architektury innych ras, przyozdobione potężnymi kolumnami nośnymi podtrzymującymi strukturę.
Kilka kroków od wejścia pod skałami stoi mały namiot pod którym rozstawione były baliki a na nich coś na wzór rożna, pod tym zaś palenisko. Nawet jeżeli nic tam nie było co zdradzałoby oczywiste przeznaczenie tego miejsca, materiał i drewno były przesączone wonnym zapachem dzięki któremu można łatwo dojść do wniosku, że to miejsce służy do wędzenia mięsa i warzyw.
Po przeciwnej stronie, na drugim końcu podwórka stoi (w porównaniu z lożą) mała chatka w której sobie mieszka Helga oraz mały Herman, dolyaki należące do Aendora.
Mimo iż sam budynek nie wyróżnia się od innych, to jednak ogromne i tęgie drzwi wejściowe są przyozdobione licznymi podobiznami niedźwiedzi w taki sposób, jakby ukazywały ich cykl życia przez cały rok. Sceny przebudzenia zwierząt, ich bliskości ze swoimi potomnymi, polowania i łowy oraz przygotowanie do zimowego snu. Wszystko pięknie wyrzeźbione w drewnie, zaś u góry uwieńczone symbolem pod którym najczęściej ukazywany jest Duch Niedźwiedzicy.
Po przejściu przez próg, pierwsze co wpada do oka, to ogromne palenisko na środku, dookoła którego porozstawiane w nieładzie leżały garnki oraz inne kuchenne przyrządy.
Oczywiście loża wyposażona jest w tęgie krzesła, stoły oraz wielkie łóżko na którym leżały ciepłe futra dolyaków oraz innych drobniejszych żyjątek. Nieco dalej przy oknie stoją stojaki na broń i uzbrojenie chociaż rzadko kiedy cokolwiek na nich wisi.
Półki które stoją nieopodal łóżka, są ciężkie od zwojów i książek o treści które w mniejszym lub większym stopniu mają powiązanie ze sztuką magii strażników. W jednym z kątów znajdowało się kilka kufrów skrywające przedmioty o których wiedział jedynie gospodarz. W tym samym kącie znajdowały się też zapakowane w skóry różne ciekawe przedmioty, dało się zauważyć wystające kawałki oręży oraz uzbrojenia a także jakieś zwierzęce trofea w postaci łusek czy kości, ale było ich o wiele mniej.
To miejsce robiło za drobny składzik przedmiotów gotowych do sprzedania.
Obok ów magazynku, stała biblioteczka która nie była wybitnie zastawiona lekturami. Znajdowało się tam kilka książek oraz jakieś zwoje ale najbardziej wzrok przykuwała tęga księga obita w grubą skórę i metal, opleciona łańcuchem za którym na okładce widniał symbol którym odznaczali się strażnicy Tyrii.
To wszystko jest po jednej stronie, zaś po przeciwnej można zobaczyć wiadomo: wielki stół i krzesła, zaś za nimi pod ścianą beczka pełna słodkiego wina (To nie piwa!? Niemożliwe!).
Przed kominkiem rozłożony jest dywan na którym można się wygodnie usadowić. Na przeciw paleniska stoją kolejne drzwi, co prawda nie tak zdobione jak te na zewnątrz, jednakże jest na nich jedna płaskorzeźba. Przedstawia ona niedźwiedzia który zajada się pokaźnych rozmiarów rybą. Można odgadnąć dokąd prowadzą te wspaniałe wrota... oczywiście do spiżarni w której półki uginały się pod wieloma dobrami i to nawet takimi których nie znajdzie się w typowej nornijskiej izbie. Mięsa, warzywa, owoce, przyprawy, wszelkiej maści wyroby mleczne... a na środku na piedestale spoczywa gruba księga skrywająca pewne sekrety, tajemnice. Jest to lektura sporządzona przez rodzicielkę Aendora... a jest to wydanie dwa w jednym: książka kucharska i zielarska w której są zarazem przepisy na posiłki jak i na eliksiry, toż to sztuka prosto od nornijskiej szamanki, jedna z najlepszych. Do pichcenia Aendor posiada drobny talent, chociaż do drugiego nie tak bardzo.
Norn najczęściej przybywał do swego domu tylko wtedy kiedy przychodził czas polowania i wędzenia oraz robienia zapasów razem ze swoim przyjacielem Olafem lub też kiedy potrzebował wypocząć. Od kiedy jednak jest w bractwie, zdarza mu się wpadać nieco częściej aby ogarnąć chałupę... kto wie kiedy może ktoś przyjść?