Pokój mieszkalny

[aiwe_database]

Jedna z izb za pozwoleniem Mirandy została wykończona w niezwykle ciepły i funkcjonalny pokój mieszkalny. Podłoga została wyłożona drewnianymi deskami, podobnie jak ściany. Na łóżku leżała czerwona kołdra a na komodzie pod małym oknem leżał przewijak i chyba nigdy nie znikająca sterta dziecięcych ubranek. Koło dużej szafy stało dziecięce łóżeczko nad którym wisiały rożne zabawki.
Małe drzwi prowadziły do niewielkiej, lecz funkcjonalnej łazienki.

[aiwe_database]

Zapukawszy do drzwi powolutku otworzyła je, by na widok ciuszków zrobić oczy ku górze. Z delikatnym uśmiechem na twarzy zaczęła je układać zaglądając do łóżeczka. Czuła się jak u siebie. Lecz w jej ruchach było widać, że na kogoś czeka.

[aiwe_database]

Dziewczyna wróciła z obchodu łózek. Widząc uchylone drzwi przyspieszyła kroku. Jak tylko zauważyła kto jest w środku odetchnęła z ulgą.
- No tutaj jesteście. A już się martwiłam jak nie zastałam was w sali ogólnej.
Podeszła i sama zaczęła składać ubranka
- Jakoś nie mam na to czasu a z kupy łatwiej coś dobrać.
Zaśmiała się melodyjnym głosem i nachyliła się nad łóżeczkiem by poprawić kocyk synkowi.
- Powinnam być zła, że weszłaś tutaj. Wiesz. To jednak mój azyl. Nie zrozum mnie źle. nie chce by coś, co zostawię na łóżku lub poręczy krzesła przykuwało uwagę, albo w łazience.
Schowała ułożone ubranka do szafy.
- jak się czujesz?

[aiwe_database]

Nieco się zasmuciła na jej słowa

- Chciałam tylko... tylko Cię zobaczyć. Pomóc. Popatrzeć na niego - zerknęła na maleństwo w łóżeczku - Nie chciałam być wścibska.

Składała ubranka dalej na kupkę. Robiła to powoli ale starannie.

- Czuje się - przerwała na chwilkę - tak jak ostatnimi czasy. Po prostu słabo. Ale widzę że Wilhelm jest w najlepszej formie, a Ty? Wyglądasz dobrze.

[aiwe_database]

Przewróciła oczami słysząc te słowa i westchnęła lekko.
- Catherine. Jesteś pacjentką i z tego co wiem Miranda się tobą pieczołowicie zajmuje. W nocy gdy śpicie z racji na Wilhelma ja doglądam czasami pacjentów skoro nie śpię. W tym ciebie. Pomaga mi jeden z pielęgniarzy, bym się nie przemęczyła. A to ty teraz potrzebujesz pomocy. I masz ją przyjmować.
Wyciągnęła kwilące dziecko z łóżeczka i przytuliła.
- Catherine pamiętaj, że nie jesteś sama. Wołaj o pomoc, ale pamiętaj tez proszę, że my jako medycy tez mamy swoje limity. Ratujemy i pomagamy. To nasze powołanie. Ale nie kosztem siebie samych. Jak zemdlejemy, czy się po prostu zdenerwujemy to nie będziemy mogli nieść posługi lub popełnimy błąd.
Sprawdziła pieluszkę, po czym odwracając się nieco w bok zaczęła karmić dziecko.
-Jak wiesz sama nie mogę opuszczać siedziby. Nie byłoby to rozsądne. A ta izba z łazienka to mój dom. Mój azyl. Lecznica to moje powołanie, możliwość pokazania, że mogę być przydatna i pomocna. Dlatego tak chronię to miejsce. Cenię sobie prywatność tych paru ścian.
Uśmiechnęła się do wpatrzonego w nią malca.

[aiwe_database]

Zmieszana spuściła głowę

- Przepraszam. Jeśli tak to wygląda to nie będę już tu zaglądać. Chciałam tylko zobaczyć jak sie czujesz i co z Wilhelmem.

Wycofała się do drzwi.

- Nie będę Cię już tak niepokoić. Nie chciałam Cię wystraszyć.

[aiwe_database]

Dziewczyna potarła skronie widząc zachowanie Catherine i lekko pokręciła głową.
- Cath po prostu zastałam otwarte drzwi, które na pewno zamykałam. Sama pewnie też czułabyś się nieswojo w tym temacie. Zdaje sobie sprawę, że się nudzisz. Masz opiekę, ciepło i cała siedzibę do zwiedzania. A i widziałam przecież, że nie zwiedzasz sama tych okolic ostatnio.
Przy ostatnim zdaniu uśmiechnęła się ciepło do białowłosej.
- Dziękuję za pomoc przy ubrankach. Pozwól że cie odprowadzę.

[aiwe_database]

Kobiety wyszły i pokój mieszkalny zatonął w ciszy. Nie wykluczone, że minie jeszcze trochę czasu, niż ktoś zajrzy do tego pokoju...