Decyzja co do drogi została podjęta. Nie było już czasu do przygotowań kiedy padł rozkaz przegrupowania przed wymarszem. Zamierzał spokojnie udać się na miejsce zbiórki cały czas uważając na największe niebezpieczeństwo jakie mieli teraz przed sobą – niebo, a dokładniej rozwścieczone smocze pomioty i wraki zniszczonych sterowców paktu, oraz ich szczątki.

Xerionowi nie przeszkadzało, że została wybrana droga przez tereny, które kojarzyły się z dżunglą. Jak ktoś wcześniej wspomniał, minusem będzie to, że ciężej będzie dostrzec potencjalnego wroga, więc trzeba być bardziej czujnym. Jednak minus ten działał w obie strony, co zamieniało go już w plus. Mimo to, nie znali terenu, więc nie mieli przewagi w postaci zwiadu, a przynajmniej tak wydawało się Xerionowi, że nie było czasu przygotować rekonesansu.

Na miejsce przegrupowania zamierzał iść przy Złatej.
- Wiem, że nie boisz się śmierci za Tyrię i ideały bractwa, ale nie chcę, żeby coś Ci się stało. - Zaczął. - Jeśli już mamy ginąć, to nie dajmy się zabić głupio. - Dodał ze spokojem.

Poprawił zabezpieczone jeszcze bronie, które miały mu wiernie służyć w czasie misji. Szykował się do tego, by zachować szczególną ostrożność i przypomnieć sobie szkolenia związane z działaniem w dżunglach i lasach. Z wykorzystaniem terenu by zapewnić sobie przewagę, unikaniem wykrycia oraz samym poruszaniem się w tak zdradliwym terenie. Zamierzał być czujny i ostrożny.

- Będę starał się trzymać na tyle stawki, żeby móc was ubezpieczać z oddali, o ile pakt nie przydzieli mi innego stanowiska. - Powiedział w kierunku białowłosej łowczyni. - Zwierzyna nie powinna być dla ciebie zbyt wielkim wyzwaniem. Przecież jesteś najlepszą łowczynią w Tyrii, ale będę miał Cię na oku i ubezpieczał najlepiej jak potrafię.

Xerion bardziej niż o własne życie martwił się o to, by to Radnej bractwa nie stało się nic złego. Gdyby cokolwiek miało się jej stać, był przygotowany psychicznie do tego, by poświęcić się i przyjąć za nią cios, choć miał głęboką nadzieję, że zwyczajnie przejdą przez dżunglę z trudem, ale bez szwanku. To jednak miało się dopiero okazać.

Mężczyzna po tym jak poprawił sprzęt upewniając się, że ma najlepszy dostęp do każdej z broni wziął jeszcze łyk wody i był gotowy do wymarszu. Kiedy wojska ruszą zamierza trzymać się rozkazów niezależnie czy z ramienia Aiwe czy Paktu i dopiero na rozkaz wymarszu odbezpieczyć broń i przygotować ją. Poinformował by o swoich preferencjach co do pozycji jako strzelec, ale nie protestowałby jeśli przydział byłby inny.

Słysząc sygnał, strażnik tylko napełnił szybko rację żywnościowe, zabierając dodatkową wodę oprócz tego co normalnie miewał w swojej torbie i bez większej zwłoki i w lekkim pośpiechu ruszył w stronę miejsca zbiórki. Założył na lewą rękę swój pawęż, zostawiając miecz w pochwie po lewej stronie, okulary schował, a założył hełm żeby nie robić tego na ostatnią chwilę.

Po dotarciu na miejsce pierwszym co chciał zrobić to tylko szybko znaleźć Astariss by jej przekazać ostatnie słowa przed wymarszem. ~"Nie mam zamiaru umierać, a tym bardziej niech Kormir mi świadkiem, że nie dopuszczę aby tobie się cokolwiek stało moja kochana. Jeśli to będzie możliwe będę przy twoim boku tak długo jak to możliwe ale jeśli otrzymam inne rozkazy to będę musiał się podporządkować."~ Uderzając w pawęż podniósł kącik ust. ~"Dzięki temu doprowadzę nas wszystkich do końca, jeśli nie będę w stanie u twego boku kroczyć podczas przeprawy to wiedz że mój wzrok zawszę będzie nad tobą czuwał. "~

Po przekazaniu słów swojej ukochanej. Ostatnie minuty przed wymarszem wykorzystałby na modlitwę do patronki, Bogini ducha, prawdy i porządku. ~"Ty, która ukazujesz prawdę, prowadź nas prawdziwą ścieżką do celu oraz pobłogosław by nasz duch walki nie został zachwiany lub złamany."~ Prosił, poważnym, błagalnym ale i spokojnym głosem, opierając pawęż o ziemie, zamykając oczy i unosząc głowę do góry. ~"Niechaj moje moce najlepiej służą moim sprzymierzeńcom i dopomóż nam w nadchodzących wyzwaniach..."~

W trakcie przeprawy główną intencją Airra jest ochrona towarzyszy, a w szczególności Asti i przedmiotu misji. Pragnie wspierać oddział za pomocą wersów z Ksiąg: Odwagi oraz Sprawiedliwości. Strażnik założył sobie w głowie, że on będzie posuwał się do bezpośrednich szarży i starć tylko na rozkaz albo w obronie własnej jeśli nie ma nikogo w pobliżu.

Gdy tylko po raz kolejny rozbrzmiał kolejny sygnał Edward akurat spoglądał w niebo. Nie zamierzał tracić czasu, więc niezwłocznie udał się na miejsce zbiórki przy południowym moście. Nie miał nikomu nic do powiedzenia, więc jeżeli nikt nie miał mu nic do powiedzenia nie specjalnie szukał kogokolwiek. Po dotarciu na miejsce zbiórki oczekując jeszcze na pozostałych spojrzał bez wyrazu na twarzy na koniec swego kostura, dokładniej na znajdujący się tam ametyst. Zamknął oczy w chwili skupienia, po czym ponownie otworzył je unosząc wzrok ku niebu. Był gotowy do wymarszu, wolałby nie trzymać się na pierwszej linii, jednak także nie stać na samych tyłach. Jeżeli miałby wybór postanowiłby trzymać się gdzieś w środku formacji i stamtąd wspomagać grupę swoją magią. Czy to wzmacniać ich, czy tworzyć klony bądź iluzje by osłonić któregoś z towarzyszy czy odwrócić od niego uwagę. Oczekiwał już tylko momentu wyruszenia z lekko uniesionym kątem ust.

Srebrnooka wydawała się spokojna i opanowała, ale w jej spojrzeniu można było zaobserwować napięcie. Kruk siedział na lewym przedramieniu kobiety, wbijając pazury w grubą skórę karwasza. Złata gładziła jego pióra, jednak jej wzrok spoczywał na Xerionie, któremu towarzyszyła.
- Nie musisz się martwić, mój drogi - zapewniła, unosząc prawą brew. - Nie jestem szalona i nie zamierzam działać pod wpływem emocji. Chciałabym, byś ty również nie myślał wyłącznie o tym, że może mi się coś stać - zwróciła się do Xeriona i dotknęła jego policzka. - Dzisiaj jesteś moim towarzyszem, tak samo jak inni - skłamała bez mrugnięcia okiem. - Twoje wsparcie na pewno mi się przyda i - tak jak powiedziałeś - nie musisz się martwić, ponieważ jestem doświadczonym łowcą - dokończyła i skinęła, a następnie przesunęła badawczym spojrzeniem po osobach, które się zbierały. Spacerowała, rozładowując napięcie, jakie pojawiło się w jej ciele, a przy jej prawej nodze kroczył basior, strzygąc uszami. Czasami węszył, opuszczając łeb aż do ziemi, a innym razem unosił go wysoko i łapał górny wiatr. Kobieta czekała na rozkazy, żeby określić swoje miejsce w szyku. Była dobrym tropicielem, dlatego widziała dla siebie miejsce z przodu, jednak nie zamierzała podważać zdania wyższych rangą.

Nekromanta po usłyszeniu sygnału stanął i przez chwilę spojrzał w spowite purpurą niczym krwią niebo.
Jego dłoń podświadomie zaciskała się na drzewcu kosy, która w przebłyskach świeciła odbijając światło. Jego wyraz twarzy wyrażał strach, ciekawość, niepokój, pewnego rodzaju melancholie. -Znowu to samo. Nekromanta przetarł oczy lekko zmęczone od patrzenia w niebo oczy. Mimo iż wiedział co ma się tu wydarzyć, co może się stać, co musi się stać, czuł że powinien iść dalej. Nekromanta po tej chwili przestoju udał się w stronę południowej bramy. W drodze jego myśli wędrowały od ojcowskiej troski o córkę aż po mroczne myśli i strach co jeśli przegrają. Jednak docierając na miejsce spotkania wszystkie myśli ustąpiły jednej, jedynej.-Skup się. Nekromanta wziął kilka głębokich oddechów. Znowu poczuł te same uczucie, które czół wcześniej jedni nazwali by to ciarkami, lecz wydawało się że on czół to mocniej, szerzej.
Nekromanta ostatni raz wszystko sprawdził, wykonał kilka różnych ruchów by sprawdzić czy pancerz działa jak należy i czy nie zawiedzie go, gdy będzie tego potrzebował, następnie założył kosę na plecy i czekał na pozostałych gotowy do wyjścia.

Popielec był jak z żelaza... W końcu był z Żelaznego Legionu. Gdy tylko padł sygnał, upewnił się, że ma przy sobie swój cały ekwipunek i ruszył na miejsce zbiórki. Czując deszcz dopiął klamry w torbie, żeby jej zawartość nie zamokła. Dokręcił też bukłaki, nie chciał mieszać czystej wody z lokalną deszczówką. Jedynym "czymś" z nieba, czemu ufał na tej wyspie, był Pakt.
Gdy obecni zaczęli się zbierać w formację, postanowił ustawić się z lewej strony szyku. Między samym przodem, a środkiem. Od razu chwycił tarczę i trzymał ją właśnie w lewej łapie - wiedział, że idąc z tej strony swoją prawą będzie miał zabezpieczoną przez sojuszników i będzie mógł się zająć stroną, której bronić mu łatwiej.
Jeden z toporów ułożył przy pasie tak, by mieć do niego jak najszybszy dostęp. Sprawdził, czy jest w stanie szybko go dobyć. Poprawił elementy swojego opancerzenia, które mogłyby mu w tym przeszkadzać i wyglądało na to, że to tyle z jego przygotowań. Był gotowy do wymarszu. Przy okazji tylko ocenił wzrokiem najbliżej ułożone osoby, by móc przeanalizować, jakich działań w ewentualnym boju się od nich spodziewać

W chwili pojawienia się sygnału, sylwar wziął jakby od niechcenia głęboki wdech, po czym ruszył w kierunku zbiórki po drodze rozciągając się i odpalając papierosa. Oczywiście dopilnował, aby na jego głowie pojawił się kaptur. Sprawdził też (chyba już paranoicznie) czy nie zgubił żadnej rzeczy ze swego ekwipunku.

Potem Visu pojawił się na miejscu zbiórki z papierosem w ręku. Wyglądał na rozluźnionego a zarazem skupionego i pewnego siebie.
- Halo, Claire? - podszedł Vis do kobiety i wyrwał ją z zamyślenia. - Wszystko w porządku? Niedługo idziemy - powiedział do niej, po czym ją pocałował i dodał. - Nie ryzykuj, proszę. Cokolwiek by się działo. Obiecujesz?

Generalnie Visu tuż przed wymarszem był obok Claire i z nią zamienił kilka słów.

Nie dawał też po sobie poznać za wiele emocji, stres i strach negował od czasu do czasu głupim uśmieszkiem.

Westchnęła ni to z ulgi, ni to z troski przyglądając się skupionym i gotowym do drogi awijczykom. Jej myśli błąkały się gdzieś w przeszłości dopiero znajomy szelest i szczęk pancerza pobudziły ją do życia. Jej kąciki lekko uniosły się w dodającym otuchy uśmiechu, gdy jej wzrok padł na poważną twarz swojego męża, jej dłoń uniosła się i pogładziła jego policzek po czym ułożyła wzdłuż ciała dotykając palcami ostrza miecza.
Cif delikatnie skubała jej płomienne włosy skacząc na kosturze z pasmem jej loków i bacznie przyglądając się okolicy.

Na sygnał stawiła się w wyznaczonym miejscu gotowa do wymarszu. Shiny siedziała na jej ramieniu i rozglądała się wokoło. Obydwie miały wyczulone zmysły, gotowe aby w każdej chwili spleść się razem ze sobą -- jeżeli tylko zajdzie taka potrzeba.

Po podjęciu decyzji dotyczącej drogi poprawił dokładnie swój ekwipunek. Po chwili uklęknął na jedno kolano skupiony przykładając jedną dłoń do ziemi. Przywołał golema krwi, który ułatwia i zwiększa możliwości wchłaniania energii życiowej zbieranej ze śmierci w otoczeniu. Tak samo chciał stworzyć dwa mniejsze golemiki obronne. Wyprostowawszy się ruszył na miejsce zbiórki.
Przyglądał się niebu widząc różne niebezpieczne obiekty gotowy wytworzenia spektralnej bariery ochronnej w razie niebezpieczeństwa.
Spojrzał na osoby zbierające się. Jeśli mógł chciał iść w pobliżu Visinera i Claire. Dwa małe golemy skierował do przodu.

Po usłyszeniu sygnału, powolnym krokiem udał się na miejsce wymarszu.

-Wszyscy tu wyglądają jakby myśleli jedynie o śmierci - po cichu skwitował.

Wyciągnął wielki miecz i oparł go sobie o ramię, napił się z trzymanego w drugiej ręce bukłaka i powiedział:

-No cóż, trzeba zarżnąć co jest do zarżnięcia.

Airra nie czekał bezczynnie na atak wroga. Chcąc uprzedzić i załagodzić pierwsze szkody, Airra przywołał lśniące błękitną magią stronice Księgi Odwagi. Przeszedł na prawą stronę z tarczą wystawioną przed siebie, informując pozostałych o widocznych ilościach i rodzajach wrogów w okolicy, licząc że w razie czego pobudzi to pozostałych towarzyszy do działania jeśli nie obaczyli zagrożenia.

Dbał o to żeby stał w linii z innymi obrońcami i żeby nie wystawać przypadkiem za obszar ochronny i mieć chociaż wyładowania brandu z głowy.

Pierwsze wyrecytowane słowa III rozdziału "Bohaterskiego Bastionu" miały zmniejszyć szkody lub uchronić całkowicie przed dystansowymi atakami przeciwnika. Następna w kolejności miał by być IV rozdział "Mężny Opór" zabezpieczając jego stronę defensywy przed potencjalnymi efektami magicznymi, z możliwością spowolnienia kolejnych magicznych ataków.

Na koniec przyszykowałby na natarcie przeciwnika wszystkich razem z nim stojących w formacji Epilogiem "Niezłomną Formacją" by upewnić się że nie zostaną zepchnięci w głąb ich własnych sojuszników.

W trakcie walki Airra głównie skupiałby się na defensywie, odpierając, przyjmując na tarczę i odrzucając ataki przeciwników, starając się zachować defensywną formację z pozostałymi dając pole do popisu innym z Paktu i Bractwa, jeśli byłoby to możliwe starałby się swoim ciałem nie zasłaniać im pola widzenia chyba, że to by stwarzało bezpośrednie narażenia na atak.

Tarcza w rękach Airry jest równie groźną bronią jak jego miecz, i nie wahałby się używać jej ofensywnie jeśli w miarę bezpieczna okazja by się przytrafiła. Wiedząc, że może to być długa jeszcze droga po walce Airra zacząłby zużywać swoje pulsy mantry tylko w wyraźnej konieczności.

Edward wyruszając w drogę zarzucił na swa głowę kaptur by częściowo zasłonić się przed deszczem. Podczas marszu uważnie rozglądał się w okół od czasu do czasu nie przerywając marszu zamyślał się na niewielką chwilę. Za każdym razem gdy błyskawice waliły w ich barierę spoglądał na nie i lekko się uśmiechał.. chyba mu się spodobał ich widok..

Gdy w końcu natrafili na wrogie im jednostki szybko rozejrzał się w okół. Był odrobinie zawiedziony brakiem jakichkolwiek smoków, jednak dwie hydry to i tak już całkiem dużo. Pamiętał już jedną walkę ze spaczoną hydrą w jakiej wziął udział i to jak wielką moc posiadają i jakie spustoszenie mogą zasiać mając taką obstawę. Ważne było to by jak najszybciej wybić jak najwięcej pomniejszych zagrożeń, postanowił wiec zacząć od używania swej magii do wzmacniania ataków swych towarzyszy, chciał się na tym skupić, jednak gdyby nastała taka możliwość i wrogowie wkroczyliby w jego zasięg i nie było w tym miejscu towarzyszy bezpiecznie dla nich i nie do końca bezpiecznie dla wrogów chciałby wywołać burzę chaosu, jakby nie było tu już zbyt mało burz. Preferowałby tą mniejszą grupę jako pierwszą z nadzieją iż szybko pozbędą się flankującego oddziału. Jednak nie mając takiej okazji nie próbowałby kombinować i zostałby przy wzmacnianiu pozostałych atakujących.