Legenda o Samotniach

Opasłe w tomy półki i walające się wszędzie pergaminy. Tutaj trafiają zakończone przygody.
aiwe_database

Re: Legenda o Samotniach

Nieprzeczytany post autor: aiwe_database »

Po usłyszeniu ostatniego zdania wypowiedzianego przez Emilię, Kag odwróciła się od reszty, rozpoczynając tym samym powrotną wędrówkę przez podziemia. -Do zobaczenia... wkrótce.- Rzekła cicho, gdy mijała Sal I Zacka. Zaraz po tym zniknęła w ciemnościach, a niedługo po niej ucichł odbijający się od ścian odgłos kroków.
aiwe_database

Re: Legenda o Samotniach

Nieprzeczytany post autor: aiwe_database »

Zack słuchał opowieści z narastającą ciekawością. Zawsze szanował Xara bez względu na to czy był łapany przez Nealar czy przez BNA, ale nie spodziewał się że spoczywa na nim tak wielkie i ciężkie brzemię. Zrozumiał że podjął się ostatecznej formy poświecenia dla Bractwa. Uzbrojony w te wiedze spojrzał na wszystkich zebranych, odprowadził Kag wzrokiem, po czym powiedział.
- Nie mam pytań. Spędzę trochę czasu w Grocie Sopli. Bywajcie. - Po czym ruszył do wspomnianej groty by znowu dostać się na środek sopla i stojąc na nim kontemplować.
aiwe_database

Re: Legenda o Samotniach

Nieprzeczytany post autor: aiwe_database »

Kilka dni później w Samotni, w Grocie Sopli siedział Zack. Na kolanach trzymał sporej wielkości metalowy przedmiot. Osoby które odwiedzały galerię chwały w siedzibie rozpoznałyby w tym przedmiocie Tarcze Leth Mori Aiwe. Asura siedział po turecku z tarczą na swoich nogach, i z zamkniętymi oczami korzystając z przy niesinych narzędzi pracował nad artefaktem. Chciał wyklepać jej wgniecenia. Załatać dziury i pęknięcia, a następnie ją wypolerować. Ale nie otworzył oczu ani na chwilę, bo skupiał umysł by skontaktować się z Aiwe.

Minęło kilka godzin. Zack myśląc że skończył naprawę tarczy skupił się jeszcze bardziej. Przez chwilę Tarcza zalśniła białym blaskiem, i otoczyła asurę białą jak śnieg Barierą. Bariera jednak nie trwała długo, zdawało się że artefakt nie ma w sobie tyle możliwości co kiedyś. Ale i na asurze dało się dostrzec oznaki zmęczenia. Bariera pękła jak bańka. Asura otworzył oczy przerywając medytację. Tylko by dostrzec że te wszystkie godziny pracy nad tarczą nie przyniosły żadnego efektu. Wszystkie wgłębienia były na swoich miejscach, otwory dalej szpeciły metal, a sadza i brud nie zniknęły. Ale kropla potu spadająca na tarcze odkryła że pod spodem, pod tym złudnym wyglądem jest lśniący metal, jest jednolita struktura. Zack już wiedział że tarcza jest gotowa do użycia. Pozostawiając ją w tym miejscu Asura wyszedł.
aiwe_database

Re: Legenda o Samotniach

Nieprzeczytany post autor: aiwe_database »

Na skraju groty, na jednym z lodowych segmentów, przysiadły dwie jaskółki: biała i czarna. Widok tych ptaków w takim otoczeniu mógłby zszokować niejednego, klimat tutaj stanowczo był dla nich za zimny. Ale jaskółki nie przejmowały się nimi, ani zimnem, ani klimatem.
Czarna zajęta była skubaniem we własnych piórkach. Biała zaś przyglądała się asurze próbującej medytacji.
Gdy ta w końcu wstała i zaczęła wychodzić, biały ptak zaświergotał parę razy, ale niedostatecznie mocno. Czarna jaskółka, nie przejmując się niczym, skończyła pielęgnację piórek i poderwała się do lotu, by wylecieć z groty. Główka białego ptaszka obracała się, to na partnerkę, to na wychodzącego asurę.
W końcu wybrał czarną jaskółkę.
aiwe_database

Re: Legenda o Samotniach

Nieprzeczytany post autor: aiwe_database »

...Tupot płytowych butów należących do trójki osób przebijał się bezlitośnie przez toczone zwykle niezmąconą ciszą korytarze podziemi. Kimkolwiek byli przybysze, maszerowali niezmordowanie, mimo iż od ponad pół godziny błądzili po różnych odnogach kompleksu i próbowali się rozeznać w swoim położeniu. Jak można się zatem spodziewać wraz z upływem czasu, topniała i cierpliwość części z nich. Aż w końcu do huku płyty o kamienne podłoże, dołączały także coraz częściej uderzenia stalowej pięści o wilgotne mury w wykonaniu ich przewodnika. Albo po prostu kogoś komu wydawało się, że nim jest.

W pewnym momencie Bogowie, Duch Aiwe bądź po prostu łut szczęścia, sprawiło jednak, że po natrafieniu przez przewodniczącego pochodowi drągala na solidne drzwi i rąbnięciu w nie przez niego kilka razy pięścią, na tyle mocno, że te otworzyły się nieoczekiwanie na oścież ku jakiemuś wiejącemu chłodem pomieszczeniu. Ten odkrył, że chyba wreszcie dotarli do poszukiwanego przez się miejsca, "mitycznej" lodowej groty!

Vanthel nie czekając więc, aż reszta jego drużyny przeziębi się od napierającego przez ciasne przejście mrozu. Wszedł do środka osnutej na każdym calu swej powierzchni przez masywny pokład zamarzniętej wody, jaskini. A potem nie gasząc dzierżonej w prawicy pochodni, podszedł do skraju pokaźnej przepaści i spojrzał w dół. Następnie uśmiechając się pysznie i unosząc wzrok na gigantyczną "wyspę" zawieszoną przed nim. Rzucił w tył, za siebie, zerkając przy okazji w tamtym kierunku przez swe prawe ramię - ruszcie tyłki, bo w końcu dotarliśmy! -
aiwe_database

Re: Legenda o Samotniach

Nieprzeczytany post autor: aiwe_database »

Kobieta już całkiem pozbawiona cierpliwości, której zawsze miała pod dostatkiem, westchnęła tylko na słowa Vincenta. Chciała mu odpowiedzieć zgryźliwe, ale w ostatniej chwili ugryzła się w język. W końcu jak i ona tak i na pewno jej mąż już był na skraju cierpliwości, więc aby zająć myśli czymś innym rozejrzała się po lodowej komnacie zastanawiając się w ogóle co tu robi. Spojrzała się jeszcze na Meramisciego żeby wybadać i jego stan.
- W ogóle możesz mi powiedzieć co my tu robimy? - skierowała pytanie do Vincenta. - Podobno już nie chciałeś mieć nic wspólnego z Aiwe a zaciągasz mnie w to dziwne miejsce. - Odrzekła nieco zaskoczona zachowaniem męża, który nawet nie raczył jej powiadomić o celu tej poplątanej wędrówki.
W końcu ona nawet nie była członkiem LmA a jedynie korzystała z ich gościnności, gdzie jej losy dziwnie się splotły z tym bractwem.
Choć znając Vincenta nie spodziewała się konkretnej odpowiedzi, więc nawet na nią nie wyczekiwała. Poprawiła tylko swoje rękawiczki i ruszyła za mężczyzną.
aiwe_database

Re: Legenda o Samotniach

Nieprzeczytany post autor: aiwe_database »

Gdy w końcu dotarli na miejsce, mężczyzna nieco zmęczony podparł się o rękojeść swojej broni, którą wbił lekko przed sobą i zziajany podniósł głowę, by popatrzeć zniecierpliwiony po towarzyszach. Nabrał kilka głębszych wdechów, by odsapnąć i zabrać głos. - W sumie to dobre pytanie. Ciągniecie mnie aż tutaj, a ja nawet nie wiem, co ja tutaj w ogóle robię. - W końcu poczuł, że niektóre paski w jego napierśniku powodowały niezbyt miły ucisk. Poluźnił kilka z nich i odetchnął pełną piersią. Po całym procederze wyciągnął zatopione w ziemi ostrze, które spoczęło na jego ramieniu. - Mam nadzieję, że nie jest to jakaś błaha sprawa, bo wtedy jak Grentha nienawidzę... - Urwał w połowie zdania, by zastanowić się nad właściwą groźbą, jednak nic nie przychodziło mu do głowy.
aiwe_database

Re: Legenda o Samotniach

Nieprzeczytany post autor: aiwe_database »

Mężczyzna odczekał jakiś czas, aż jego kompani znajdą się w końcu na terenie groty i ofiarował im nawet chwilkę na rozejrzenie się po niej swobodnie. Dopiero potem w pełni odwracając się ku nim swym obliczem na którym malował się obecnie pewny siebie wyraz twarzy. Następnie zogniskował swoje spojrzenie na postaci Meramisciego. Zlustrował go od stóp, aż po jego zdeformowaną gębę i posłał mu szyderczy uśmiech, ale nic z razu nie powiedział. Odczekując znów chwilkę i odwracając się na powrót do dwójki plecami, by cisnąć w otchłań u swych stóp - Gdyby to było takie proste, wtajemniczyłbym was wcześniej. A tym czasem skupcie się. Musimy odnaleźć Emilię, nim znajdą ją osoby jej zagrażające. Więc jeśli cokolwiek prawdziwego jest w plotkach o jakobym romansie pomiędzy wami, Meramisci. To będziesz miał w końcu okazję zalśnić przed jej oczyma w roli "prawdziwego rycerza" -

Vanthel zrobił krótką pauzę, by ofiarować dwójce czas na przetrawienie tego co im właśnie powiedział. Jakiś czas wyobrażając sobie przy tym Meramisciego i Emilię w roli pary. Co powodowało nie raz, że mimowolnie się uśmiechał. Na szczęście ukrywając to przed dwójką, jako że był zwrócony do niej plecami. Westchnął w końcu jednakże ciężko i dorzucił - No dobra! Sprawdzcie lokalne tunele, ten który kieruje się potencjalnie głębiej będzie celem naszej podróży. A ja w tym czasie przeanalizuje ten strop przed sobą oraz resztki zabudowy. A i nie zagłębiajcie się nadczo w nie oraz wróćcie za jakieś 10-15 minut. Zrozumiano?! -
aiwe_database

Re: Legenda o Samotniach

Nieprzeczytany post autor: aiwe_database »

Nie wiedziała kim jest Emilia, ale spojrzała przy tym na Meramisciego nie będąc w stanie sobie wyobrazić tego skrytego i małomównego mężczyznę uwikłanego w jakiś romans.
A że jej ta sprawa nie dotyczyła wzruszyła lekko ramionami i skupiła się na poważniejszych sprawach.
- Kto jej zagraża? Coś wiesz o tym więcej? - Zapytała Vincenta tonem pozbawionym emocji. Raczej brzmiała jak by dla niej takie sytuacje nie robiły większego wrażenia. - Oraz wydaje mi się, że sporo rzeczy nam nie mówisz.
Dodała zerkając na Vincenta zimnym spojrzeniem oraz prychnęła na niego w momencie kiedy wydał jej rozkazy. Jednak to ona przywykła do rozstawiania ludzi po kątach. Mimo to jak zawsze ugryzła się w język, skoro sytuacja jest potencjalnie niebezpieczna to nie ma czasu na jakieś kobiece foszki.
Poprawiła jedynie miecz u pasa i założyła hełm na głowę, który wcześniej zdjęła aby lepiej przyjrzeć się grocie po czym bez zbędnych słów ruszyła w kierunku jednego z tuneli.
aiwe_database

Re: Legenda o Samotniach

Nieprzeczytany post autor: aiwe_database »

Akurat, gdy Vincent tłumaczył grupie całe zajście, Meramisci właśnie chciał ugasić swoje pragnienie, więc pochwycił za mały bukłak przy torbie, którą błyskawicznie odkorkował i ostrożnie przytknął do ust i przechylając go niego powoli upił część jego zawartości. Wydawał się nie za bardzo przywiązywać wagi go słów Vincenta. Do momentu... Bowiem w momencie, gdy mężczyzna wspomniał o plotce, ten jak poparzony opuścił bukłak i zaczął dławić się wodą. Walka o tlen potrwała kilka sekund, a gdy w końcu człowiek mógł zaczerpnąć powietrze, spojrzał się kompletnie zdziwiony na Vincenta. - Że co niby ludzie mówią za moimi plecami? Kto do cholery w ogóle wpadł na taki pomysł?! - Kompletnie zmieszany, by wyrzucić także wyobrażenie siebie z radną zajął się eksploracją tuneli dość entuzjastycznie, by koncentracja na zadaniu w pewien sposób zajęła, bądź wyczyściła stworzony w imaginacji obrazek, a od powoli oddalającego się mężczyzny usłyszeć można było tylko długi łańcuch przekleństw, które łączył pod nosem, by w końcu w dość dużej odległości wybuchnąć gniewnie - Wydłubię oczy tego, kto to wymyślił! -
aiwe_database

Re: Legenda o Samotniach

Nieprzeczytany post autor: aiwe_database »

Nim cała trójka rozeszła się w swoim kierunku, mogli zobaczyć, jak do groty jedną z odnóg wchodzą... trzy czarne ptaki.
Wielki, czarny orzeł, kuśtykający na jeden ze szponów. Był na przedzie i krakał najgłośniej z całej trójki. Był dzielny, i o coś mu chodziło, ale nie wiadomo było, o co.
Tuż za nim czarny paw. Zielone oczka na jego ciemnym ogonie ciągnęły się za całą jego dostojną figurą. Paw rozglądał się po zimnej okolicy niezbyt nią zauroczony. Zdawał się nie przejmować za bardzo całą sytuację, i chyba sam nie wiedział, co dokładnie tu robi.
Na końcu dreptała wrona. Jej bystre oczy z pretensją rozglądały się po nieprzyjaznej okolicy, po czym skoncentrowały się na orle. Przez chwilę można było odnieść wrażenie, że wrona chce mu wydziobać oczy. Ale przełknęła gorycz i tylko wróciła do obserwowania wszystkiego nieprzychylnym wzrokiem.
Orzeł pokrakiwał jeszcze trochę, po czym rozpiął skrzydła i zniknął w jednym z korytarzy. Podobnie jak pozostałe dwa ptaki.
Vincent
Obserwowanie armii sopli zwisających z grotu zajęło Ci umysł. Było to nawet całkiem nienaturalne. Wszystkie te kształty i podłużne błyski wzdłuż ich ostrych krawędzi sprawiły, że nawet nie zauważyłeś, kiedy do groty wpadł potężny wiatr. Pył kurzu, śniegu, drobinek lodu i skał uderzał Cię po twarzy. Długie sople zaczęły urywać się ze sklepienia i spadać. Tuż obok Ciebie, przed Tobą, zmuszając Cię do wycofania, niemal po omacku.
W końcu wpadłeś w jakiś korytarz. Ciemny korytarz. Wiatr i tumany kurzu w grocie zostały przytłumione przez obezwładniającą ciszę. I ciemność. Otaczała wszystko, poza dwoma punktami: z jednej strony grota ze spadającymi soplami i wiatrem, z drugiej... światło. Nie byłeś w stanie określić, czy jest daleko, czy blisko. Co jakiś czas jednak światło to przecinał przez ułamek sekundy wąski kształt. Ciszę przerywał wtedy odgłos orła.
Evelyne
Kamienie, po których stąpały Twoje stopy były zaskakująco łagodne. Po takim miejscu można by się spodziewać ostrych urwisk, raniącego stopy podłoża, trudnego w chodzeniu, oblodzonych kamieni, na których w każdej chwili można by się pośliznąć. A mimo to szłaś pewnie i wyprostowana.
Tunel stawał się coraz wyższy. W jego wysokich partiach skalna ściana urywała się, a przez wnęki wpadało światło, odbijające się od zlodowaciałych ścian. Tworzyło to całkiem jasną, przyjemną i piękną atmosferę.
Doszłaś w końcu do miejsca na końcu tunelu, w którym zwężał się niemal do Twojej wysokości. Nie było innej drogi poza zawróceniem.
W nowym pomieszczeniu ujrzałaś swoje odbicia. Dziesiątki Evelyn Vanthel patrzyło na Ciebie z gładkich, lodowych powierzchni, załamujących się i krzyżujących przez wszystkie ściany, po sklepienie, z którego spadała stróżka światła, aż po... miejsce, z którego przyszłaś. Nim się obejrzałaś, znalazłaś się w pomieszczeniu, gdzie z każdej strony otaczało Cię lodowe lustro. Wyjście zniknęło.
Zauważyłaś też inną rzecz. Każe Twoje odbicie było inne. Jedno było piękne, szlachetne, dostojne i lepsze niż w rzeczywistości. Inne było do znudzenia podobne do Ciebie. W innym wyglądałaś na zmęczoną i chorą. W innym na zdenerwowaną. W kolejnym na brzydszą, niż jesteś. W jeszcze innym chyba miałaś krew na rękach i na policzku. W następnym między Twoimi piersiami zwisał srebrny medalion z herbem tego całego Bractwa. Na jeszcze innym wydawało Ci się, że ktoś za Tobą stoi.
Meramisci
Strome kamienie prowadziły Cię coraz bardziej w dół, aż w końcu wyszedłeś do wąskiej groty, której dół ginął w ciemnościach. Stanąłeś nad przepaścią, jaskinia bez dna. Promienie światła wpadające przez szczeliny w sklepieniu oświetlały pionowe skupiska skał, oddalone od siebie mniej więcej równomiernie, prowadzące na drugi koniec groty. Skały te jednak miały ostre krawędzie, nie łatwo było się ich przytrzymać, stanąć na nich. Jeśli martwe kamienie mogłyby być w jakikolwiek sposób wrogie, to te takie się zdawały. A mimo wszystko, były też chyba jedynym sposobem na pójście naprzód.
aiwe_database

Re: Legenda o Samotniach

Nieprzeczytany post autor: aiwe_database »

Vanthel odczekał chwilę i już miał zamiar rzucić w kierunku oddalającego się Meramisciego jakąś prowokującą wiązankę, by poprawić sobie tym samym jeszcze bardziej humor. Ale gdy faktycznie obrócił się w jego kierunku, by móc za nim zerknąć. Dostrzegł niespodziewanie grupkę ptaków. A ta odebrała mu resztki tak skrzętnie skrywanego pod maską powagi, dobrego humoru. Po czym mężczyzna od tak zaniemówił.

Jego szok i burza myśli, rozbrzmiałe tuż po tym jak miał okazję dostrzec ów nieoczekiwane trio, minęły dopiero gdy zwierzątka gdzieś odfrunęły. A potem było już za późno na jakiekolwiek słowa bądź wyrazistsze czyny. Gdyż w momencie gdy strażnik zaczął rozglądać się nerwowo za dwójką swoich kompanów, tych już dawno nie było w jego obejściu. A spadające z sufitu sople wybiły mu jakże prędko z głowy wszelkie próby poszukiwania ich w rejonach miejsc gdzie ostatni raz ich widział. Ruszył więc czym prędzej w stronę jednego z tuneli, przy okazji materializując lewitującą tarczę z duchowej essencji, która przyjmowała na siebie impet kawałków lodu przed którymi normalnie by nie zdołał umknąć. Aż w końcu znalazł się w głębi korytarza gdzie wydawało się, że względnie był bezpieczny.

Pochylił więc głowę i osadziwszy dłonie na swych opancerzonych kolanach, pochylił się i odsapnął jakiś czas. By po kilku minutach wyprostować się i rozejrzeć uważnie - Świetnie, teraz jak dobrze pójdzie, zostanę na zawsze pogrzebany pod siedzibą, Lma - Rzucił z przekąsem swym basowym głosem i ponownie rozejrzał się. Aż wzdrygając gdy usłyszał gdy kolejne sople w jednej z odnóg tunelu w którym właśnie się znalazł, znów dały o sobie znać. Dopiero widok orła w oddali, gdy mężczyzna zwrócił swoje zmęczone spojrzenie w kierunku tajemniczego światła oraz fakt, że podczas nasłuchiwania nie doszły z tej strony żadne niepokojące odgłosy. Podbudowały Vincenta na tyle, że ten zdecydował się ruszyć w jego kierunku. Zastanawiając się przy okazji. Nie mam pojęcia skąd wziął się tu orzeł. Ale skoro tu wleciał, musiał jakoś to uczynić, a to światło może być potencjalnym kluczem do rozwiązania tej zagadki. W pewnym momencie uniósł też lewą dłoń, rozwarł ją i zmaterializował w niej nieco duchowej energii, by rozświetlić mrok w okół siebie, przynajmniej na tyle, by się nie potknąć o jakieś nierówności na swej drodze.
aiwe_database

Re: Legenda o Samotniach

Nieprzeczytany post autor: aiwe_database »

Powoli przedzierał się przez zimne i wąskie korytarze w głębokim zamyśleniu. Z każdym krokiem mijał kolejne metry, które dłużyły mu się niesłychanie. Wędrówkę w końcu przerwała grota, której dno pożerała gęsty całun ciemności. Wychylił się nieco z krańca, by popatrzeć czerni pod jego stopami prosto w oczy. Nie wiadomo, czy strach, czy zdrowy rozsądek po chwili kazał mu cofnąć się do tyłu o krok. Dopiero, gdy z był w bezpieczniejszej odległości swój wzrok skierował na równomiernie rozstawione skały, które chronione były przez delikatne promienie światła pochodzącego ze sklepienia tuż nad człowiekiem.

Przykucnął na chwilkę, zerkając to na kolumny, to na spadek pod nim. Przez myśl przeszło mu mnóstwo myśli oraz planów, które z tego miejsca mógł spróbować. Spojrzał się przez bark na korytarz, z którego przyszedł i z dezaprobatą pokręcił tylko głową - Powrót nie wchodzi w grę... - jednakże wiedział też, że dalsza droga naprzód przez niebezpiecznie wyglądającą dalszą drogą. Wolnym ruchem jednak wstał i wyprostował się, a do klatki piersiowej nabrał kilka głębokich wdechów, koncentrując się na kolumnach przed sobą. Na twarzy pojawił się spontaniczny uśmiech oraz skupienie. Pochylił się nieco, przygotowując się do czegoś - Jak za dawnych czasów... No to do dzieła! - Przekręcił nieco nogę, a następnie odepchnął się nią dość mocno, rozbiegając się i wskakując na pierwszą ze stert skał, próbując skakać z jednej na drugą dotrzeć na drugi koniec.
aiwe_database

Re: Legenda o Samotniach

Nieprzeczytany post autor: aiwe_database »

Od samego początku jej się nie podobała ta wyprawa. Poszła jedynie bo nie miała ochoty się kłócić a dopytywanie o cokolwiek Vincenta było jak mówienie do ściany. Nawet przez chwilę jej przemknęło przez myśl, że nie idzie z czystej ciekawości ale z zupełnie innego powodu i nawet nie chciała dopuszczać do siebie tej myśli. Już samo rozdzielenie się dla niej w tym dziwnym miejscu było niepojęte, ale cóż nie jej o tym decydować.
Już od samego początku miała mieszane uczucia co do korytarza w którym się znajduje. Raczej spodziewała się zupełnie czegoś innego. Więc od razu skupiła się na podłożu pod sobą nasłuchując wszystkiego dookoła. W końcu jednak jej oczom ukazał się całkiem przyjemny widok, chwilę przystanęła aby karmić swoje oczy krajobrazem, jednak długo to nie trwało. Czasu nie było i jednak czuła lekki niepokój o Vincenta i Meramisciego. Ruszyła dalej, aż w końcu znalazła się w grocie która ją jeszcze bardziej zadziwiła. Oglądanie siebie samej w wielu odbiciach było całkiem nieprzyjemne. Chciała wyjść z tego dziwnego pomieszczenia jednak wyjście zniknęło co dało jej powód do zwiększenia swojej czujności i nawet odruchowo przyłożyła dłoń do rękojeści miecza jednak jedno z jej oblicz przyciągnęło jej uwagę w szczególności - to na którym ktoś za nią stał i odruchowo odwróciła głowę za siebie.
aiwe_database

Re: Legenda o Samotniach

Nieprzeczytany post autor: aiwe_database »

Vincent
Światło na końcu tunelu było coraz większe. Orzeł gdzieś zniknął, jego kształt przestał przecinać blask. W miarę zbliżania się do końca, ogarniała Cię coraz większa światłość... aż w końcu światło.
To, co ujrzałeś, było światłem ognia. Ognia palącego stary krzew, i powoli zapalający się pożar gniazda. W gnieździe tym trwała walka dwóch stad. Ciemne ptaki powoli wybijały stado jaśniejszych. Orły, jastrzębie, kruki, sokoły, wrony. Wszystkie potężne, dumne, waleczne, groźne. Pośród tej śmiertelnej szamotaniny krzątały się małe, szare wróble, chcące uniknąć najgorszego.
W końcu coraz więcej jasnych ptaków padło. Czarne dzioby skrwawiły się krwią. Jeden z ptaków, prawdopodobnie wrona, wpadła wręcz w prawdziwy szał, wybijając wszystkich w okół. Inni członkowie ciemnego stada aż odsunęli się od swego brata. Lecz szał wrony nie zdążył się skończyć. Coś pisnęło, a wróble ostatecznie wzbiły się w powietrze i odleciały. Dwoje z szaraczków padło ofiarą wrony.
Dopiero wtedy wrona przestała. Jej oczy niespokojnie obserwowały swoje krwawe dzieło. Po chwili zauważyła, że wszyscy jej bracia patrzą się na nią wrogo.
Pierwszy wystąpił orzeł, kracząc coś złowrogo. Podszedł za blisko oszołomionej wrony. Zaatakowała go. Pisk orła przeszył całą jaskinię. Dalej wszystko potoczyło się szybko.
Chmara czarnych skrzydeł. Wrona uciekła. Ciemne stado za nią. Uciekli w boczny korytarz. Czarne pióra wyleciały w powietrze, część skończyła w ogniu.
Blask dogasającego gniazda oświetlał rannego orła. Ptak próbował uczynić parę kroków, ale nie mógł. Kuśtykał. Z jego rozdartego szponu sączyła się krew. Oczy zwierzęcia pełne gniewu, zawodu i bólu utknęły na Twojej postaci.
Evelyne
Przez pewien czas nic się nie działo. Po chwili zauważyłaś jednak, że Twoje odbicia przestały powtarzać Twój ruch... Wszystkie stały i patrzyły się na Ciebie.
Osoba za jednym z nich powoli wychodziła z cienia. Nadal nie widziałaś jej wyraźnie, wydawało Ci się jednak, że poznajesz tą sylwetkę... tą zarysowującą się twarz, tak bardzo podobna do Vincenta. Postać chwyciła Twoje odbicie za ramię i pociągnęła do tyłu. Oboje zniknęli. Lodowa ściana stała się pusta.
Na innych nadal trwały różne Twoje wersje, wpatrujące się w Ciebie. Po krótkiej chwili, która wydawała się jednak dłuższa przez ich niezręczny i nieubłagany wzrok, poruszyły się. Wszystkie wystawiły do Ciebie rękę.
Meramisci
Z powodzeniem zdołałeś chwycić się pierwszej skały. I drugiej, i trzecie, i następnej. Lecz za każdą kolejną, ich ostre krawędzie i nieprzyjemna powierzchnia coraz bardziej ścierały warstwy Twych rękawic na dłoni. Każde ześlizgnięcie stopy obijało Twoje kostki o wystające kamienie. Nie wspominając już o chwilach, gdy skała dotykała Twojej twarzy...
Dotarcie do ostatniego filaru nieźle Cię poobtłukiwało. I wtem, tuż przed ostatnim skokiem do wyjścia, zauważyłeś trzy rzeczy: Skrzynię z błyszczącym zamkiem, tuż za wejściem, które ginęło w mroku. Migoczący klucz, na wąskiej półce skalnej, na ścianie skały na lewo od wejścia. I skuloną, drżącą wronę, na trochę szerszej półce, na prawo od wejścia.
ODPOWIEDZ

Kto jest online

Użytkownicy przeglądający to forum: Obecnie na forum nie ma żadnego zarejestrowanego użytkownika i 4 gości