Weeee-zapiszczała Eva z radości widząc działające działo gromiące demony próbujące przedostać się przez północna bramę. Obróciła się by ruszyć w stronę południowej bramy, z zamiarem przeprowadzenia niezbędnych napraw uruchamiających tamtejsze działo i dostrzegła wrogów wdzierających się do obozu. Mina jej zrzedła okrutnie. -Tam na południe!- zapiszczała głośno dając znak nornom ze swojego krewe, by zwrócili uwagę na przedzierające się do obozu demony. Ruszyła biegiem wzdłuż muru, używając swoich butów i lotni wykonała skok by wylądować na placu. Sięgnęła po termolance i zasłaniając się tarczą skierowała się w stronę wroga. Strasznie się bała, urzeczywistniły się jej najgorsze obawy. Wróg wtargnął do obozu. Nie było już czasu na naprawy i inżynierskie sztuczki, trzeba było walczyć. Eva ma zamiar ruszyć z pomocą południowym obrońcom, jeśli walka przybierze zły obrót mała asura uruchomi reaktor fotonowy zamieniając swój pancerz w świetlista kuźnie i zacznie razić wrogów strzelając wiązkami energii z dystansu. Obawiała sie nadmiernego ciepła wytwarzanego przez reaktor, ale nie było wyboru. Krytyczne sytuacje wymagają krytycznych decyzji.

Ach.. atak trochę nie wyszedł, może chociaż trochę udało się uszkodzić pancerz tego bydlaka..
Dostrzegając że Claire szykuje się do szarży na stwora i uświadamiając sobie że jest na celowniku tej bestii cieszył się że chociaż ogień przestał opadać z nieba i podjął szybką decyzje..
To był chyba dobry moment by w końcu skorzystać z mocy amuletu Omakhan,
tak więc aktywowanie go było pierwszą rzeczą którą zrobił, następnie postanowił za pomocą swej magii Chaosu spróbować jak najbardziej wesprzeć swojego wierzchowca, chwycić się go najmocniej jak potrafił i wydać polecenie..
-Łusek, zaryzykujemy raz jeszcze, możliwe że źle się to skończy, ale równie źle się to dla nas skończy jeżeli oberwiemy.. Celuje konkretnie w nas, zanurkuj i obkręcaj się w okół własnej osi by nabrać jak najwięcej prędkości i zaraz nad ziemią musimy wyprostować skrzydła i nie trafić w ziemię, może uda nam się uniknąć wroga, no i będziemy nieźle zasuwać więc musimy uważać żeby w nic nie przywalić..
Nie zapowiadało się to dobrze, ale innej opcji chyba niema, byleby nadal skupiać na sobie uwagę stwora i dać innym czyste pole do ataku..

Przełknęła głośno ślinę widząc nadlatującego demona. Ścisnęła mocniej w łapkach termolance i tarcze. Techno-okular wydał kilka mechanicznych dźwięków skanując skrzydlatego przeciwnika. Dane na temat impa natychmiast wyświetliły się jej na powierzchni siatkówki. Przymknęła trochę prawe oko analizując słabe punkty wroga.Choć wystraszona była zdeterminowana i gotowa do walki. Taktyka była prosta, miała zamiar każdy atak wroga przyjąć na swoją magnetyczno-kinetyczną tarcze i w dogodnym momencie zadawać ciosy w słabe punkty impa termolancą. Wierzyła że, rozgrzana do granic możliwości plazma w zastoju magnetycznym ustali wynik walki, na jej korzyśc jednym ciosem.

Utrzymywał szybką postawę. Starał się przemieszczać między Paktowiczami szybko i zwinnie, korzystając z nich jako z osłony przeszkadzającej w obraniu go za cel. By nie zranić żadnego z sojuszników, uderzał głównie znad łba i wyprowadzał cięcia od spodu, co miało zminimalizować szansę zahaczenia o kogoś z jego strony.
Jeśli widział, że ktoś z Paktu jest wyraźnie osłabiony, poleceniem wycofywałby go na drugą linię. Starał się wprowadzać rotację między żołnierzami, tak, by wyczerpani mieli moment na odsapnięcie, a ci, którzy złapali oddech, nie marnowali się z tyłu. Sam przy tym na zmianę pojawiał się w boju i ukrywał się na tyłach, by stamtąd wydawać komendy zmian i wypatrywać wrogów, których może w odpowiednim momencie uderzyć toporem. Skupiał się również na sojusznikach potrzebujących pomocy, żeby bohatersko ich ratować chociażby zasłaniając kogoś z nich sobą, jeśli cios we wroga wymagałby zbyt wiele czasu. W takich przypadkach zasłaniałby się mocnymi karwaszami, nadstawiając łapę tak, by atak zsunął się w stronę przeciwną od centrum jego ciała.
Przy tym obieraniu celi, monitorowałby ogólne położenie sił wroga. Żeby przy komendach ustawiać też szyk na taki kształt, by żaden z wrogów nie był w stanie przejść za formację i zrobić szkód na tyłach.

Edward był dosyć zaskoczony tym że nie dostał serią pocisków która by go rozproszyła na przynajmniej kilku Edwardów, ale nie narzekał. Chciał nabrać ponownie wysokości i nawrócić trochę tak by Łusek zasiadł na którejś z niższych gałęzi ogromnego drzewa (takiej która się nie załamie pod nim), dać mu trochę odsapnąć i spojrzeć na to jak wygląda sytuacja.
Dostrzegając to że to kolosalne gówno zaraz wybuchnie postanowiłem się najlepiej nie zbliżać z nadzieją że te dwa smoki które nad nim latają wraz z właścicielami zdołają się od niego oddalić. Byłem jednak gotów by w razie co asystować im jeżeli byłbym w stanie. W końcu wolałbym by udało im się to przeżyć.

Wziął wdech próbując uspokoić oddech jednocześnie się przy tym wyprostowując z przygarbienia, ale zmęczenie jednak dawało się we znaki i szybko znowu się zgarbił. Spakował swoją broń jak trzeba i w końcu udał się pod drogowskaz z pozostałymi.
Podziękowania przyjął z dumą, ale określił, że podziękowania słowne nie są potrzebne - najlepiej będzie dumnie kontynuować walkę przeciwko spaczeńcom.
Przy okazji rozglądał się po obozie Olmakhanów czy nie widzi w okolicy żadnego znajomego pyska, ale nie zawracał sobie tym łba za bardzo. Gdy miał tę chwilę, żeby porozmawiać z Evą, spytał się jej zwyczajnie
- Jak się trzymasz? - Niezależnie od odpowiedzi ani od tego, czy ta w ogóle padnie, był gotowy pójść z Asurą przez drogowskaz gdy nadejdzie ich czas do powrotu do głównego obozu.

Ufff-odsapnęła głośno patrząc na martwą kreaturę którą właśnie zabiła. -Weee- zapiszczała radośnie- Wygrałam, wygrałam! Pchnęła butem truchło i naszedł ją smutek gdy dostrzegła poległych towarzyszy. Gdyby szybciej tylko naprawiła działa, mogła się bardziej starać. -Muszę się więcej nauczyć, muszę takie naprawy wykonywać automatycznie, najszybciej jak się da- postanowiła cicho szepcąc do siebie. Przytaknęła sama sobie i ruszyła trochę smętnie w kierunku zbierających się paktowiczów. Wysłuchała koordynatora. Z nieukrywanym smutkiem pożegnała się z dzielnymi nornami, podziękowała tym potężnym wojownikom za nieocenioną pomoc i zasalutowała im. Rozejrzała się po obozie i dołączyła do Alaruga człapiącego w stronę drogowskazu. -Jestem strasznie scykana- odpowiedziała na pytanie popielca - Szczęśliwa że udało nam się wyjść z tego zamieszania cało, ale i trochę mi smutno że mogłam zrobić więcej, ale nie dałam rady... Pogłaskała kotka między metalowymi uszkami i ruszyła za popielcem do głównego obozu.

No, jak się stoi boku i ma chwilę na podziwianie tego widoku, co sprawia to wrażenie całkiem niezłego widowiska, jednak czekanie na tej gałęzi to chyba nie najlepszy pomysł..
Wtedy do uszu Edwarda dobiegł komunikat z zarządzeniem odwrotu.
No nic, a razie to chyba będzie na tyle po nas w tym miejscu, przynajmniej na razie.. Widzę że pozostali już zaczynają wiać od tego bombowego stwora, to dobrze, jednak na szelki wypadek nie będę od razu odlatywał jako pierwszy.
-Dobra robota Łusek, nakazują nam odwrót więc polećmy i zaczekajmy na pozostałych na pobliskiej skarpie prowadzącej do punktu zbiorczego z którego wyruszyliśmy. Polecimy razem z nimi.
Także tak wyglądał jego plan, w najgorszym wypadku jeżeli komuś nie uda się uciec będą mogli pa nich szybko wrócić po wybuchu, a że będą na skarpie powyżej stwora to powinni być osłonięcie chociaż trochę przed wybuchem. Liczył jednak że wszyscy ogarną się na tyle szybko że unikną wybuchu, lub chociaż jego głównej siły. Miał zamiar wrócić do punku dopiero gdy zbierze się z resztą.